Белорусский йети

Казкі... Мая прабабуля Вера ведала іх ці не больш за тых нямецкіх двох братоў разам узятых. Шкада, ў восьмым класе яшчэ й не думаў, што іх трэба запісваць. Цяпер успамінаюцца толькі самыя "топавыя", чутыя не адзін дзесятак разоў. Вось кароткі зьмест адной, характэрнай можна сказаць, бо любімая тэма бабулі - ваўкі і медзьвядзі.

Завёўся даўней некалі ў ваколіцах Варганскай гары дзіўны зьвер. Людзі думалі воўк - бо прападалі і авечкі, і козы, казалі, што і бычка ў некага зарэзаў. Але якія б добрыя паляўнічыя не хадзілі ў лес, вярталіся з пустымі рукамі. Ні ваўка, ні сьлядоў. Адны кабаны ў лесе, ды людзкія сьляды. А тады жніво якраз было, некалі гэтай пачварай займацца. Дык дачка суседа (маладая была, замуж яшчэ не зайшла, здаецца) пашла нечага ў лес. Можа і бацьку есьці панесла, а можа й так - малая, які там розум. Дзень німа, другі німа. Усе Варганы, усе Ластавічы шукалі, прапала. Паплакалі бацька з маці, ну і неяк троху забыліся, далей рабілі. Так і зіма прышла. Што сьнегу найшло - страх. А маразы былі - сто гадоў ужо такіх не было. Людцы далей сваіх панадворкаў і выйсьці баяліся - заесьць мароз. Зайцы і тыя ў лесе прапалі, зьмерзлі. І зьвер той недзе прапаў. На дзяўчыну тую забыліся. Аж вясной ужо, пайшоў нейкі чалавек у лес, пэўна па венікі, далёка зайшоў, бачыць - бярлога. І енчыць нехта там. Падышоў бліжэй - аж там баба ляжыць, хаваецца. Гразная, касматая, адзежа ўся падраная. Ну ён неяк з горам папалам выдраў яе з той бярлогі, панёс у вёску. Аж аказалася, гэта тая дзеўка, што летам прапала. Занёс яе мужык да бацькоў у хату, тыя плачуць, сказаць нічога ня маюць. Ну неяк за тыдняў колькі адышла тая дзяўчына, ужо гаварыць змагла. Расказала, што злавіў яе ў лесе тады той воўк, а вялікі быў, як конь, не іначай. Запёр да сябе пад нейкі корч, і жыў як мужык з жонкай, добры быў, ласкавы. Есьці насіў, грэў. Зімой холадна было, ён сам ня еў, а дзеўцы насіў. Пад вясну прапаў недзе, не прыйшоў, здох, відаць... А яшчэ праз месяц радзіўся ў той дзеўкі дзіцёнак, цёмненькі, касмаценькі, але як быццам чалавек. І жыў доўга, і з людзьмі добра дружыў, праўда ў вайну, казалі, забілі. Во як было.

http://bihi-puuk.livejournal.com/272394.html

Сообщение с украинско-белорусского пограничья:

Следы снежного человека обнаружили в Ровенской области

 

Двое работников одного из лесничеств в Сарненском районе Ровенской области, обследуя местное урочище, обнаружили у озера огромные следы человека. В длину отпечатки достинали 82 см, в ширину - 26, а расстояние между ними достигало полутора метров. Прибывшие на следующий день в урочище поселковое начальство и журналисты выяснили, что следы Гулливера вели от водоема в лес, однако сунуться в чащу никто не решился, и делегация разъехалась по домам. Местные старожилы утверждают, что сроду не встречали здест каких-либо доказательств присутствия гигантских животных. Собрав видеоматериал и свидетельские показания, журналисты отправили их в Национальную академию наук Украины, а милиция на всякий случай активизировала работу в этом отдаленном лесничестве.

 

Четвертое измерение и НЛО. Ярославль, 1998. № 3. С. 1.